به گزارش پایگاه خبری آفتاب ری ، پیش از انتخابات ۹۲ به دلیل حضور دو تن از نامزدها با سابقه دبیری شورای امنیت ملی، مساله هسته ای یکی از نقاط ثقل مناظره ها و مباحث انتخاباتی بود. اطرافیان دولتی که هم اکنون سکان را در دست دارد از همان موقع در مورد مساله هسته ای پیشنهاد “نظرسنجی” را مطرح ساخته بودند.

اکنون پس از بازگشت دولت از نیویورک این پیشنهاد در مورد کلیت مذاکره با آمریکا روی میز قرار گرفته است. این در حالی است که می دانیم “نظرسنجی” در ایران به چند دلیل دارای نتیجه واقعی و قابل استناد نیست. در وهله نخست باید توجه داشت در یک جامعه احساسی که مشارکت اجتماعی در آن به طور مقطعی معنا می یابد نظر سنجی های جمعی با مشارکت پایین و با فردیت صورت می گیرد. از طرفی سیستم های نظرسنجی در کشور ما هنوز به استاندارد های مناسب نرسیده و فرهنگ استفاده از این ابزار داده ساز نیز به خوبی جا نیفتاده است.

اما آنچه که با عنوان نظرسنجی از آن یاد می شود، در واقع پیشنهاد یک تقابل سازی جدی و وارد کردن جامعه در فضای دو قطبی است که در حقیقت یک شبه رفراندوم را تداعی می کند ، همان نوع و جنس اقدامی که اصلاح طلبان در دولت خاتمی نیز به سمت و سوی آن قدم برداشته و البته هیچ توفیقی نیز بدست نیاوردند.. رفراندم ها معمولا در مقاطعی پیشنهاد می شوند که مشروعیت یک مساله مثلا یکی ارکان اصلی یک نظام در هاله ای از ابهام باشد و مخالفین و موافقین آن از حیث آماری به هم نزدیک باشند. افزون بر این در مسائل لاینحل و به بن بست رسیده که دولت ها از حل آن عاجز می مانند تصمیم نهایی به نظر سنجی و یا رأی گیری عمومی گذاشته می شود.

پیام های مهم رفراندم یا نظرسنجی ملی در مورد مذاکره

از این رو باید توجه کنیم که برگزاری این رفراندم و یا نظر سنجی دارای دو پیام بسیار مهم است. اول اینکه کشور ما از حیث “مقبولیت” یکی از مهمترین ارکان انقلابی خود یعنی پرهیز از اظهار دوستی با سران سلطه و قدرت های انحصار طلب در یک شرایط بحرانی به سر می برد و میزان برتری مخالفین و موافقین در آن باید به نظرسنجی گذاشته شود. این امر به نوبه خود القاء یک شرایط بحرانی به جامعه است و با وجود عملیات های روانی سنگین رسانه ها و فشارهای داخلی و خارجی بر افکار عمومی احتمالا نظر سازی ها به نفع اپوزیسیون است و اصالت رفراندوم را تحت تأثیر قرار خواهد داد.

اما پیام دومی که این نظرسنجی در پی خواهد داشت نیز بسیار برای دولت آسیب زا خواهد بود و بی شک توان چانه زنی آن را در محافل خارجی بسیار کم می کند. برگزاری این شبه رفراندوم القایی و بیمار به معنای مضطر شدن دولت از حل دیپلماتیک مساله بزرگ و مشخصی چون مذاکره با آمریکا می باشد.

در نظام مردم سالاری برگزاری انتخابات ها و استفاده از آراء عمومی نمادی برای مردم سالاری است؛ اما خارج ساختن این افکار سنجی ها و نظرسنجی های ملی از ساختار متعارف انتخاباتی و بکارگیری مصادیقی مثل رفراندم بالعکس نشانگر ضعف مدیریت دولت در یک جامعه دموکراتیک است.

نباید فراموش کرد که ارتزاق مؤسسات نظرسنجی فعال در ایران از بودجه‌های دولتی، بر نحوه انجام نظرسنجی آن‌ها اثرگذار است. در بسیاری موارد، نظرسنجی‌ها برای ایجاد جنگ روانی مورد استفاده قرار می گیرند. این امر در نزدیکی هر انتخابات به خوبی خود نشان داده است.

برای مثال اصلاحات در طول دو دهه اخیر به کمک رسانه های خود به مراتب بیشتر از سایر جریانات داخلی با این ابزار – یعنی نظر سازی های همراه با مصادره به مطلوب – وارد فضای جنگ روانی شده است. در دوم خرداد و البته در آستانه انتخابات سال ۸۸ نظرسازی های اصلاح طلبان تندرو زیربنای اصلی برای آغاز فتنه بود. زیرا این پرسش گری های خط دهی شده و با نتیجه از پیش تعیین گردیده، باعث شد تا سران فتنه خود را پیش از اعلام نتیجه پیروز بدانند و با اعلام نتیجه واقعی آراء مردمی، فتنه علیه صحت انتخابات و تمامیت ملی آغاز شد.

اطرافیان دولت که احتمالا در این مورد همان اطاق فکرهای اصلاحات هستند با پیشنهاد این “نظر سنجی” و یا “شبه رفراندوم” در واقع قصد دارند دولت یازدهم و روحانی را به سمت یک فضای پر فشار و سنگین برده و هزینه اهداف براندازانه خود را بر دوش کابینه بیندازند.

اجازه رفراندم عمومی تنها در اختیار رهبری نه رئیس جمهور

تنها رفراندومی که پس از انقلاب اسلامی برگزار شد به دستور مستقیم عالی ترین رکن نظام صورت گرفت نه مسئول قوه اجرایی کشور؛ اصولا به نظر می رسد برگزاری این طرح ملی که به مصلحت کلی نظام و مشروعیت و مقبولیت آن بستگی دارد و هزینه های بسیاری را به بار خواهد آورد، تنها باید توسط رهبری نظام مورد تصمیم گیری قرار گیرد، نه قوه مجریه ای که خود اصلاحات و خاتمی آن را “تدارکاتچی” نظام می دانستند.

اصلاحات همواره از جمله در دوم خرداد یکی از ابزارهای فشار خود را با برگزاری نظرسنجی های ساختگی ایجاد کرده است. البته بعید است نهایتا حسن روحانی با تدبیری که از وی سراغ داریم روی این “پوست موز بزرگ تندروهای اصلاحات” پا بگذارد. در ضمن کسانی که انتخابات ساختارمند و قانونی کشور را نفی کردند، احتمالا صحت رفراندم را نیز زیر سوال خواهند برد.

البته باید تاکید کرد که در ادعای انجام شده هدف از ترتیب دادن برنامه مذکور نظر سنجی است و نه اقدامی شبیه به یک رفراندوم چرا که در آن صورت همه ملت می بایست پای صندوق های رای حاضر شوند ، اما نکته ای که اهمیت دارد این است که دولت در تدارک بهره برداری از نتایج آن بعنوان یک آرای عمومی است ، یعنی بعد تبلیغاتی و پروپاگاندیستی این نظر سنجی یا نظر سازی بسیار مهم می باشد.

از سوی دیگر نباید فراموش کنیم موسسات دوم خردادی که در دولت اصلاحات کار نظر سازی ها را بر عهده داشتند متشکل از تیم هایی بسیار کینه جو و عمیقا جناحی هستند که هیچ گاه حاضر به باز نشر حقیقت مطابق با آنچه حقیقت می باشد نیستند و مردم و افکار عمومی به بازتولید این گروههای غیر مردمی و البته غیر علمی اعتنایی ندارند.

منبع : رویدادنیوز

انتهای پیام/ش